hiç bir yerimde yok asaletin ibresi

Ben allahın sevgili kuluyum en kötü zamanımda beni seninle ödüllendirdi:) Kimine göre harika gelen bu sözler neden benim kulağımı tırmaladı?
Neden bunun karşılığında mutlu olmam gerekirken sen bana ödül müsün yoksa ceza mı henüz tahlil edemiyorum yanıtı verdim.
Benim sorunum ne, ne yapmaya çalışıyorum, beklentilerim isteklerim ne acaba? Doyumsuz muyum?
Kendimi anlayamaz oldum git gide zorlaşıyorum kendime.Çok fazla insan içine karışmamam gerek sanırım beni en çok insanlar karmaşıklaştırıyor. Öylesine net sade yaşamak istiyorum ama ne mümkün:(
Mutsuzluğum kronikleşti sanırım ve virüs gibi çevreme de yaymaya başladım. Kimi soksam hayatıma onu da mutsuz etmek için elimden geleni yapıyorum fakat ne hikmetse sonunda yine ben mutsuz oluyorum?
Biri bana bişey yaptırmış olmalı ve bunların nedeni bu olmalı diyerek kendimi aptalca teselli etmek ümitsizliğimin göstergesi.
Yetinmeyi bilmemek en kötü bi ceza sanırım insanoğluna verilmiş.
Ve ben bununla cezalandırılmış olmalıyım.
Diyorum ki her seferinde evet bu kez iyi güzel herşey...Peki ben neden öylesine söyler oldum bu sözleri. Neden çevreme göre herşey mükemmel sürerken hayatımda bende doldurulamaz bir boşluk var?