Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
Sen Bayan Nihayet, sen ölümüm kalımım
Ben artık adam olmam bu derde düşeli
Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya
Yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki
Anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi
Ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği
Kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;
Hangi şarkıyı duysam, bizim için söylenmiş sanki
Tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor
Nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini
Çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;
Bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri
Rastlaşmamak için elimden geleni yaparım
Bu böyle pek de kolay değil gerçi...
Alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;
Bunun verdiği mutluluk da az değil ki
Çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,
Sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki
İnan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,
Son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:
Bir geceyarısı yazıyorum bu mektubu
Yalvarırım onu okuma çarşamba günleri
CEMAL SÜREYA
21 Haziran 2009 Pazar
7 Haziran 2009 Pazar
mış gibi...
İnsan kendini ne kadar kolay kandırabilir ki? Mış gibi yapmak neyi kolaylaştırır hayatta? Şimdi bir sevgilim varmış gibi, özel şeyler yaşıyormuşum gibi, onu merak ediyormuşum ilgileniyormuşum gibi:) Ne saçma, ne boş aslında sadece can sıkıntısından yapılan şeyler? Çocuk muyum ki sıkıntıdan insanların canını acıtıyorum.Yoksa bu bir kişilik bozukluğu mu? Bir adamın yanında uyanmak huzur veriyor diye sadece ne kadar şey paylaşabilirsin ki? Seviyormuş gibi davranıp kendini de kandırmak ve buna inandırmak... Ne salakça... Onun kokusunun üstüme sinmesi, fedakarlıklar, aramalar, kıskanmalar, inandırma çabaları...
Çocukluğumdan kalma inadımdan mı kaynaklanıyor acaba herşeyin tamamen benim olmasını istemem. Benim olunca değerini bilememem ve bırakıp gitmem...
Eski sevgililerimin yeni sevgililerinden de hep nefret ettim hayatım boyunca ne kadar kötü olabilirler ki sevdiğim adamların sevdikleri? Saçma sapan bir yaşam tarzı oluşturdum kendime sanırım...Titreyip kendime gelme zamanım ama ona bile halim yok...
Yaşıyor"muş" gibi yapıyorum...
Çocukluğumdan kalma inadımdan mı kaynaklanıyor acaba herşeyin tamamen benim olmasını istemem. Benim olunca değerini bilememem ve bırakıp gitmem...
Eski sevgililerimin yeni sevgililerinden de hep nefret ettim hayatım boyunca ne kadar kötü olabilirler ki sevdiğim adamların sevdikleri? Saçma sapan bir yaşam tarzı oluşturdum kendime sanırım...Titreyip kendime gelme zamanım ama ona bile halim yok...
Yaşıyor"muş" gibi yapıyorum...
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)