mış gibi...

İnsan kendini ne kadar kolay kandırabilir ki? Mış gibi yapmak neyi kolaylaştırır hayatta? Şimdi bir sevgilim varmış gibi, özel şeyler yaşıyormuşum gibi, onu merak ediyormuşum ilgileniyormuşum gibi:) Ne saçma, ne boş aslında sadece can sıkıntısından yapılan şeyler? Çocuk muyum ki sıkıntıdan insanların canını acıtıyorum.Yoksa bu bir kişilik bozukluğu mu? Bir adamın yanında uyanmak huzur veriyor diye sadece ne kadar şey paylaşabilirsin ki? Seviyormuş gibi davranıp kendini de kandırmak ve buna inandırmak... Ne salakça... Onun kokusunun üstüme sinmesi, fedakarlıklar, aramalar, kıskanmalar, inandırma çabaları...
Çocukluğumdan kalma inadımdan mı kaynaklanıyor acaba herşeyin tamamen benim olmasını istemem. Benim olunca değerini bilememem ve bırakıp gitmem...
Eski sevgililerimin yeni sevgililerinden de hep nefret ettim hayatım boyunca ne kadar kötü olabilirler ki sevdiğim adamların sevdikleri? Saçma sapan bir yaşam tarzı oluşturdum kendime sanırım...Titreyip kendime gelme zamanım ama ona bile halim yok...
Yaşıyor"muş" gibi yapıyorum...